Թարթիչներիցս կարոտ է կաթում...

Իմ թարթիչներից կարոտ է կաթում, ու երկինքն է լուռ կաթում մատներիս,
Անքեն մատներս թացը չեն ներում, ու չկա ներում բացականերիս:
Թարթիչներիցս մի անտուն կարոտ պոկվում է դանդաղ, թափվում այտերիս,
Իսկ դրսում օրը`խենթ ու անձրևոտ, լացում է ասես պատուհաններիս:

Իմ թարթիչներից կարոտ է կախված ու հուշ է կախված հոգնած կոպերիս,
Ու իմ ճամփորդը`վաղուց ուշացած, փոխում է ուղին ճանապարհներիս:
Թարթիչներիցս պոկված մի կարոտ գլորվում է ցած, թափվում ուսերիս,
Ու սենյակիս մեջ սեղմված մի օդ պայթում է հանկարծ իմ խեղդվող շնչից:

Իմ թարթիչներից կարոտ է հոսում ու լուռ կաթում է բացված վերքերիս,
Իսկ քամին դրսում խենթ գալարվելով ջարդվում է ասես պատուհաններիս:
Թարթիչներից իմ կարոտ է ծորում` կապույտ կարոտ է ծորում այտերիս,
Ու այտերովս սահելով ներքև, թրջելով հոգիս`կաթում մատներիս…

Աղոթք

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, որ ներեմ մարդուն,
Որ իմ նմանին սովորեմ ներել,
Որ չբանտարկեմ իմ մեջ չներում,
Օգնի՛ր սովորեմ ինձ հաղթահարել:

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, բաց թողնել անցյալն,
Սովորել ապրել միայն ներկայում,
Չդառնալ հուշի անհույս բանտարկյալ,
Օգնի՛ր, որ հաղթեմ գալիք պայքարում:

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, չհուսահատվել
Ու ետ չդառնալ իմ պատերազմից,
Սովորեցրու՛ ինձ սարսափս ջարդել,
Օգնի՛ր խուսափել հարձակումներից:

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ քեզ չմոռանալ,
Երբ ուրախությամբ պարուրվի հոգիս,
Սովորեցրու՛ ինձ քեզ վերադառնալ,
Օգնի՛ր չշեղվել ճանապարհներից:

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, որ ես էլ օգնեմ,
Երբ մերձավորն իմ օգնություն հայցի,
Որ ընկածներին իմ ձեռքը մեկնեմ,
Որ մաքրեմ թացը մարդկային լացի:

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, օգնի՛ր, քանի կամ,
Քանի հաճում ես ապրեմ այս կյանքում,
Պարգևի՛ր ընկեր, սեր ու բարեկամ,
Օգնի՛ր չմնամ մենակ աշխարհում:

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, որ էլ չհոգնեմ,
Ու չվախենամ թռչող նետերից,
Որ սրտիս ցավը ներել սովորեմ,
Օգնի՛ր ինձ փրկվեմ ջրհեղեղներից:

Օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ հավատալ նորից,
Եթե ծնկներս կծալվեն հանկարծ,
Սովորեցրու՛ ինձ չհաղթվել չարից
Ու հավիտյանս, օգնի՛ր ինձ, Աստվա՛ծ:

Ինձ խոսք չտաք ...

Ես խնդրում եմ, աղերսում եմ…

Չխոստանաք ինձ անտառներ, եթե անգամ մի կոտրված ճյուղ չեք տալու,

Չխոստանաք ինձ արևներ, եթե անգամ լույսը մարած մոմ չեք տալու,

Մի խոստացեք ինձ օվկիաններ, եթե անգամ գեթ մի բաժակ ջուր չեք տալու,

Ու խոսք չտաք ինձ գարուններ, եթե անգամ ձմռան ցրտին ձյուն չեք տալու:

Ինձ խոսք չտաք գրկող ձեռքեր, եթե բարև ինձ չեք տալու,

Չխոստանաք մեծ խնջույքներ, եթե անգամ հոգեհացը իմ չեք տալու,

Ինձ խոսք չտաք դուք ժպիտներ, եթե անգամ աչքիս լացը չեք մաքրելու,

Ու խոսք չտաք ինձ երկինքներ, թե թռիչքի թև չեք տալու:

Ինձ խոսք չտաք հազար ծափեր, եթե անգամ գրչիս գիրը չեք կարդալու,

Չխոստանաք հանդիպումներ, եթե վաղը տանս հասցեն չեք հիշելու,

Ինձ խոսք չտաք սիրո երգեր, եթե անգամ դատարկ նամակ ինձ չեք տալու,

Ու խոսք չտաք ինձ անձրևներ, եթե անգամ փոքր կաթիլ ինձ չեք տալու:

Ինձ խոսք չտաք դուք աշխարհներ, եթե անգամ ինձ մի մաշված հյուղ չեք տալու,

Չխոստանաք հաշտություններ, եթե անգամ մի սուտ ներում ինձ չեք տալու,

                Ինձ խոսք չտաք բարձր գահեր, եթե անգամ կոտրած աթոռ ինձ չեք տալու,

Ու խոսք չտաք ինձ ավելին, եթե քիչը ինձ չեք տալու…

Աշնան խնջույքին

Արի՛ քեզ տանեմ աշնան խնջույքին՝ մի տերևային խենթ պարահանդես,

Մասնակից դարձնեմ անսանձ պտույտին ու երջանկության երանգները տես։

Ե՛կ պարենք այսօր մենք կարոտագին, ասես չենք պարի էլ երբեք այսպես,

Ու հրավիրենք թող մենք ամենքին ու շուրջպար բռնենք տերևների պես։

Արի՛ քեզ տանեմ ուր որ չես եղել ու ճամփան որի ոչ ոք չգիտի,

Քեզ թույլ տամ հոգուս ծալքերը պեղել, որոշես գուցե տիրել, ո՞վ գիտի։

Թու՛յլ տուր ինձ այսօր քո ձեռքը բռնել ու քեզ ուղեկցել աշնան խնջույքի,

Ուր տերևները խենթ պար են բռնել ու կանչում են մեզ խենթ գինարբուքի…

Ու չիմացա...

Գլխիս փլվեց տանիքը իմ դավաճանված հույսերի,

Ու կարոտի մի գերդաստան մնաց հոգնած ուսերիս,

Մռունչ կապեց երկինքը` նենգ ու մատնիչ ասղտերի,

Ու չիմացա, ով աղ լցրեց մրմռացող վերքերիս:

Խշխշացին ոտքերիս տակ տխրություններ վաղեմի,

Ու սգացին մենությունը իմ գլխատված հույսերի,

Ես լսեցի ականջիս տակ ցավը ջարդված երգերի

Ու չիմացա, ով ինձ թողեց առանց թռչող թևերի:

Բազմակետերն իր շաղ տվեց իմ գահակալը վերի

Այն տեղերում, որտեղ ես վերջակետերս դրի:

Մատնվեցին անուրջներս սին ու խաբող աչքերի

Ու չիմացա, ով ինձ սպանեց առանց խոցող զենքերի:

Էլ այս աշունը ինձ չի վախեցնում,

Էլ չկա սիրո խենթացնող սպասում,

Ու հենց որ փակեմ պատուհաններս,

Չեմ լսի ոնց է աշունը լացում:

Բայց դու...

Ես վտարեցի ու հեռացրի քեզ իմ մռայլ կյանքի փլատակներից,

Բայց դու փակեցիր քո ականջները իմ խեղճ ու մոլոր աղաչանքներից,

Ես խնդրեցի քեզ փակել այս դուռը ու հրաժարվել բանալիներից,

Բայց դու ներս մտար առանց հարցնելու ու մաշված դուռս կողպեցիր ներսից:

Ես կործանեցի հույսերդ բոլոր ու երազներդ թողեցի գետնին,

Բայց դու խնամքով դասավորեցիր, հետո մաքրեցիր երազիդ փոշին,

Քեզ մթության մեջ մենակ թողեցի ու վերջին ջահն էլ կոտրեցի ճամփին,

Իսկ դու լվացիր ձեռքիս արյունը ու համբույր տվիր պատռված տեղին:

Կերա ես վերջին քո պատառ հացը ու դու ինչպես միշտ սոված մնացիր,

Սակայն մաքրեցիր աչքերիս թացը ու տանիքիս  տակ օրդ լուսացրիր,

Խլեցի քեզնից մտքերդ բոլոր ու դու խելագար ու խենթ մնացիր,

Բայց դու դուրս չեկար իմ մոլոր կյանքից , իմ մենությունը դու միշտ կիսեցիր:

Քեզ մոլորեցրի մութ անտառի մեջ ու ես քեզ մենակ թողեցի ճամփին,

Բայց դու գտար ինձ փոշոտ խրճիթում, դու անգիր գիտեիր ինձ տանող ուղին,

Ես քեզ հրեցի անդունդը խորին ու թողեցի, որ քեզ քշի քամին,

Բայց դու գրկեցիր իրանս ամուր ու փլվեցիր իմ նենգավոր գրկին:

Ու ես հեռացա առանց ետդարձի ու փշրանքներդ հետս չվերցրի,

Դու խառնվեցիր քամու հոսանքին, ես ճանապարհին ետ չնայեցի,

Բացեցի դուռը հոգնած սենյակիս, ծանրացած մտքով բարձին հենվեցի,

Իսկ դու քամու հետ պատուհանիս տակ այնքան սպասեցիր, մինչև քնեցի: