Աչքերի կապույտ խորքում

                            

Ես մտածում եմ… երբեմն երկար մտածելուց էլ միտքդ է ցավում,

Բայց մտքիս հոսքին դադար չեմ տալիս, չեմ կարողանում,

Շատ մարդիկ գուցե ինձ ճանաչում են, բայց չեն հասկանում,

Շատերն էլ գուցե ինձ ընկերակցում, բայց… չեն ճանաչում :

Ինձ գիտի միայն օդը սենյակիս, գրիչը ձեռքիս ու թուղթը գրքիս,

Ինձ ճանաչում է վերից ինձ նայող նկարը պատիս, մութը գիշերիս,

Ինձ գիտի միայն աշխարհն արարող Աստվածը անձիս,

Ու այն աղջիկը, որ հայլու միջից երկար նայում է, բայց ձայն չի տալիս:

Ինձ մի ՛ վերլուծեք, իմ հոգու գիրքը անսկիզբ ու անծայր մտքի կծիկ է,

Հեռու մնացեք, ինձնից դուրս հորդող ալեկոծ քամին խենթ արհավիրք է,

Բայց մի ՛ վանեք ինձ , չէ որ բռնկուն, բայց միևնույն է չար չէ իմ միտքը,

Ինձ պահ տվեցեք ու փորձեք գտնել, երբ որ կբացվի հույսի տանիքը:

Ես խոսքեր ունեմ, որոնք պահված են հոգուս անկյունում` ցավ ու կսկիծ է,

Ես երգեր ունեմ, որոնք այդպես էլ ոչ ոք չի լսում` բերկրանք ու խինդ է,

Բայց բառեր էլ կան` լուռ հառաչանքով երգ ու խոսք դառնում, լցնում են տողը,

Ու մի կողմ քաշում այնքան խնամքով իմ հոգին ծածկող աներև քողը:

Ինչքան էլ փորձեմ, բառս տողի մեջ ճիշտ տեղ չի գտնում,

 Անձս ուրիշին լիովին բանալ մեկ է չի ստացվում,

Ու միևնույն է,  ինչքան էլ հոգուս էջերը թերթեք, հերիք չի լինում,

Ու չեք կռահի` ինչ է կատարվում ժպտուն աչքերի այս կապույտ խորքում…